Integration4All - Στόχοι
Το Integration4All είναι μια διαδικτυακή πλατφόρμα ενημέρωσης και μάθησης που συνδυαζει μια ποικιλία άρθρων, βίντεο, γραφημάτων και διαδραστικών εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων σχετικών με την επαγγελματική απασχόληση στην Ελλάδα. Η πλατφόρμα ονομάζεται Integration4All, επειδή αφορά εσάς και εμάς, ως μια ομάδα που εργάζεται από κοινού για ένα σημαντικό σκοπό; την επιτυχή ένταξη αναγνωρισμένων προσφύγων και αιτούντων άσυλο στην ελληνική αγορά εργασίας και, ως εκ τούτου, στην ελληνική κοινωνία.
Το Integration4All επιδιώκει να παρέχει μια φιλική προς τον χρήστη σύνοψη πρακτικών πληροφοριών μαζί με ένα βήμα προς βήμα πρόγραμμα που περιλαμβάνει εργαλεία προώθησης της εκπαίδευσης και στρατηγικές διευκόλυνσης της λήψης αποφάσεων. Μέσω των πέντε βασικών ενοτήτων της πλατφόρμας, θα εξερευνήσετε μια ποικιλία επιλογών κατάρτισης και επαγγελματικής πορείας, θα αναπτύξετε σχέδια και θα αποκτήσετε δεξιότητες που θα ενισχύσουν την αυτοπεποίθησή σας και θα βελτιώσουν τις προοπτικές σας για μια επιτυχημένη επαγγελματική σταδιοδρομία στην χώρα υποδοχής.
Η πλατφόρμα λειτουργεί στο κινητό, το tablet ή τον υπολογιστή σας και διατίθεται δωρεάν στα ελληνικά και στα αγγλικά.
Ιστορίες επιτυχίας
17/10/2020
Ο IOM συνάντησε τον Ali στο κέντρο εκμάθησης ένταξης HELIOS (ILC), που βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, όπου παρακολουθεί μαθήματα ελληνικής γλώσσας και παρακολουθεί συνεδρίες απασχολησιμότητας με την υποστήριξη του προσωπικού του IOM και της ΛΔΚ. Έχει φέρει μαζί του χάρτινα κουτιά γεμάτα χειροποίητα κοσμήματα και πολύχρωμα ρολόγια τοίχου, όλα φιλοτεχνημένα από τον ίδιο.
«Ξεκίνησα να παρακολουθώ διαδικτυακά σεμινάρια δημιουργικότητας πριν από ένα χρόνο. Τα βίντεο του YouTube έχουν αποδειχθεί πολύ χρήσιμα. Η ιδέα της κατασκευής κοσμημάτων και ρολογιών τοίχου ήταν πολύ συναρπαστική. Παραμένει ακόμα μια πολύ ικανοποιητική καθημερινή ρουτίνα», παραδέχεται ο Ali.
Ο Αλή είναι αναγνωρισμένος πρόσφυγας και αυτή τη στιγμή ζει σε ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, νοικιασμένο στο πλαίσιο του προγράμματος HELIOS, με τη σύζυγό του και τις δύο κόρες του, οκτώ και τριών ετών. Ήρθε στην Ελλάδα από το Αφγανιστάν τον Φεβρουάριο του 2016 και είχε λάβει άσυλο πριν από λίγους μήνες.
Αφού έμεινε σε μια ανοιχτή εγκατάσταση φιλοξενίας στην Αττική, ο Ali εγγράφηκε στο χρηματοδοτούμενο από την ΕΕ έργο HELIOS τον περασμένο χειμώνα. Βρήκε διαμέρισμα και, τους τελευταίους τέσσερις μήνες, παρακολουθεί μαθήματα ελληνικής γλώσσας στο ILC. Ο Αλί είναι πολύ ντροπαλός και διακριτικός να παραδεχτεί τις γνώσεις του στην ελληνική γλώσσα. Ωστόσο, η πρόοδος είναι εμφανής και η συζήτησή μας έγινε στα ελληνικά.
«Μιλώ, διαβάζω και γράφω στα ελληνικά. Είναι μια γλώσσα που μου αρέσει πολύ. Η γυναίκα μου παρακολουθεί επίσης μαθήματα ελληνικής γλώσσας και προσπαθούμε να εξασκούμαστε μαζί στο σπίτι. Τώρα προετοιμάζομαι για εξετάσεις Β1», λέει ο Ali.
Παράλληλα και από τα μέσα Απριλίου 2020, ο Ali παρακολουθεί εργασιακές συμβουλευτικές συνεδρίες, που πραγματοποιούνται από τον ΔΟΜ Ελλάδος στο πλαίσιο του προγράμματος ένταξης HELIOS.
«Δούλευα 13 χρόνια ως ράφτης και για τρία χρόνια είχα μια μικρή επιχείρηση ρούχων. Ξέρω πολύ καλά τη δουλειά», λέει. «Τώρα με την υποστήριξη του IOM, ψάχνω για δουλειά και ενδιαφέρομαι να γίνω διερμηνέας. Είναι πολύ δύσκολο, το αναγνωρίζω, αλλά θέλω πραγματικά να βρω δουλειά εδώ. Παράλληλα, όμως, συνεχίζω να σχεδιάζω και να δημιουργώ κοσμήματα», λέει.
Ο Αλί αγοράζει όλα τα απαραίτητα υλικά από μαγαζάκια της Αθήνας. Τα προϊόντα του κατασκευάζονται κυρίως από ξύλο και ρητίνη, ενώ όλα τα χρώματα προέρχονται από την Κίνα, παραγγελίες μέσω διαδικτύου. Προωθεί τα έργα του στο διαδίκτυο, μέσω ενός e-shop, όπου φιλοξενούνται πολλοί Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες.
Μέσω του έργου HELIOS, ο ΔΟΜ στοχεύει στην προώθηση της ένταξης των δικαιούχων διεθνούς προστασίας στην ελληνική κοινωνία, μέσω μαθημάτων ένταξης, διαμονής και υποστήριξης απασχολησιμότητας. Το HELIOS υλοποιείται από τον ΔΟΜ με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
25/02/2020
Αν μου έλεγε κανείς πριν από μερικά χρόνια ότι, αυτή τη στιγμή, θα έψαχνα για δουλειά στον τουρισμό σε μια ξένη χώρα, ως πρόσφυγας, θα γελούσα. Αλλά, έτσι είναι η ζωή, αυτή είμαι εγώ και εδώ είμαι. Λίγο αφότου μου χορηγήθηκε άσυλο στην Ελλάδα, η πατρίδα μου η Συρία, δυστυχώς, ανήκει στο πρόσφατο παρελθόν μου. Αφού επένδυσα χρόνο για να μάθω καλά ελληνικά με την υποστήριξη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, είμαι σε θέση τώρα να αναζητήσω εργασία με την υποστήριξη του προσωπικού του προγράμματος IOM HELIOS. Οι σύμβουλοι εργασίας μου έδωσαν οδηγίες από την πρώτη μέρα. Καθίσαμε μαζί και κάναμε το βιογραφικό μου στο Κέντρο Εκμάθησης Ένταξης στη Θεσσαλονίκη που λειτουργεί σε συνεργασία με το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες. Από τότε, απολαμβάνω την υποστήριξη σε μια δύσκολη διαδρομή, αυτή της εύρεσης εργασίας στο νέο μου σπίτι, την Ελλάδα. Η συμμετοχή μου σε ημερήσιες εκθέσεις εργασίας και η πιο συγκεκριμένη εξάσκηση σε θέματα σχετικά με τις συνεντεύξεις ενίσχυσαν την αυτοπεποίθησή μου.
Πίσω στο Χαλέπι (Συρία) όπου ζούσα, το επάγγελμά μου δεν είχε σχέση με τον τουρισμό. Σπούδασα μηχανολόγος μηχανικός και εργάστηκα, ενώ τώρα, λόγω της νέας πραγματικότητας, η σειρά των πραγμάτων έχει αλλάξει. Ωστόσο, μια νέα αρχή είναι πάντα δυνατή. Ποτέ δεν μετάνιωσα για την απόφασή μου να μάθω την ελληνική γλώσσα πριν από την αναζήτηση εργασίας. Τώρα είμαι ομιλητής επιπέδου Β1 και έτοιμος να πετύχω περισσότερα, όσον αφορά τη γλώσσα. Το έργο HELIOS συνδυάζει την απασχολησιμότητα με την ενίσχυση των γλωσσικών δεξιοτήτων, παρέχοντας τα σημαντικά εργαλεία σε άλλα άτομα που βρίσκονται στην ίδια θέση με εμένα.
Στο πλαίσιο του έργου HELIOS - Hellenic Integration Support for Beneficiers of International Protection, με την υποστήριξη της Γενικής Διεύθυνσης Μετανάστευσης και Εσωτερικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (DG HOME)
16/10/2019
Ονομάζομαι Cedrick Diyavova και είμαι 26 ετών. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη ΛΔΚ (Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό), όπου ζούσα με την οικογένειά μου, τη γυναίκα μου και τα δίδυμα αγόρια μου. Πριν από περίπου δύο χρόνια, εγώ και η οικογένειά μου βρεθήκαμε εν μέσω πολιτικής σύγκρουσης και, μετά από ορισμένα επεισόδια στη γενέτειρά μου, αναγκάστηκα να φύγω από την πόλη μου και τους αγαπημένους μου. Έπρεπε να το κάνω, αφού δεν ένιωθα πλέον ασφαλής. Μετά, ξεκίνησε το ταξίδι μου. Ήμουν μόνος μου αλλά ήλπιζα για το καλύτερο. Αυτό που με κράτησε ήταν η ελπίδα να φτάσω κάπου όπου θα ήμουν ελεύθερος να εκφραστώ, χωρίς να θέσω σε κίνδυνο τον εαυτό μου ή την οικογένειά μου.
Μετά από πολλές κακουχίες, έφτασα στο λιμάνι της Λέσβου τον Νοέμβριο του 2018. Έμεινα στο στρατόπεδο της Μόριας για περίπου 3 εβδομάδες πριν μεταφερθώ σε άλλη τοποθεσία που ήταν πιο κοντά στην Αθήνα. Έκτοτε, μένω σε οργανωμένες εγκαταστάσεις, μέσω του προγράμματος Filoxenia του ΙΟΜ και παρακολουθώ τακτικά μαθήματα γλώσσας. Συμμετέχω σε μαθήματα ελληνικών και αγγλικών, ενώ μαθαίνω και πώς να διαχειρίζομαι αποτελεσματικά τον χρόνο και τις προτεραιότητές μου. Θέλω να αξιοποιήσω στο έπακρο τις δραστηριότητες που παρέχονται και στόχος μου είναι να τις συνδυάσω με τα ενδιαφέροντά μου. Το μεγαλύτερο πάθος μου είναι η γλυπτική, ειδικά χρησιμοποιώντας ξύλο και μέταλλο. Λατρεύω επίσης την κεραμική γλυπτική και τη ζωγραφική.
Η γλυπτική ήταν το πάθος μου από μικρός. Σύντομα κατάλαβα ότι ήμουν ταλαντούχος, ότι ήταν σαν ένα χάρισμα, ένα έμφυτο χάρισμα. Στην αρχή το δοκίμασα για πλάκα και όσο περνούσε ο καιρός γινόμουν όλο και καλύτερος. Τώρα, η τέχνη μου έχει νόημα. Θέλω να μεταφέρω μηνύματα μέσα από τις δημιουργίες μου: ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ελευθερία, έμβια όντα και φύση. Αυτά τα θέματα βρίσκονται στο επίκεντρο της τέχνης μου. Όταν χρησιμοποιώ ξύλο για τα γλυπτά μου, δημιουργώ μίνιμαλ σχέδια με εγγενή συμβολισμό. Το μέταλλο εξυπηρετεί έναν άλλο σκοπό. Το χρησιμοποιώ για να φτιάξω γλυπτά από πουλιά, γάτες και σκύλους, αετούς. Εμπνέομαι τόσο από οικόσιτα ζώα όσο και από είδη υπό εξαφάνιση.
Αυτό είναι το δώρο και το πάθος μου. Θέλω να συνεχίσω να το δουλεύω. Ειδικά στην Αθήνα, όπου υπάρχουν πολλές επιλογές και ευκαιρίες για μένα, τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα!
25/1/2018
«Το όνομά μου είναι HR και είμαι 16 ετών. Ήρθα στην Ελλάδα από το Πακιστάν πριν από έξι μήνες και από τότε ζω σε ανοιχτό χώρο φιλοξενίας ασυνόδευτων παιδιών μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας. Έχω τέσσερα αδέρφια και δύο αδερφές. Ο μεγαλύτερος αδερφός μου αυτή τη στιγμή μένει στην Ιταλία. Κάποια στιγμή στο μέλλον, θέλω να πάω να ζήσω μαζί του. Το όνειρό μου είναι να γίνω σεφ σε μια μικρή ιταλική πόλη. Μου αρέσει να μαγειρεύω. Το αγαπημένο μου πακιστανικό φαγητό είναι το μπριάνι – το τοπικό μας ρύζι – και από τη δυτική κουζίνα λατρεύω τα ζυμαρικά. Κάθε μέρα από τις 08:00 π.μ. έως τη 13:00 π.μ. πηγαίνω στο σχολείο και στη συνέχεια για τουλάχιστον δύο ώρες την ημέρα επισκέπτομαι το Βέλος, μια τοπική κοινότητα όπου μπορώ να εξασκήσω τις μαγειρικές μου δεξιότητες. Επίσης ζωγραφίζω και κάνω πατινάζ. Μου αρέσει πολύ να περνάω χρόνο στην κουζίνα, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι νιώθω πραγματικά ασφαλής εδώ. Οι άνθρωποι στο καταφύγιο άνοιξαν την αγκαλιά τους και τώρα μπορώ επιτέλους να ονειρεύομαι με τα μάτια ανοιχτά».
Το έργο υλοποιείται με χρηματοδότηση από το Ταμείο Μεταναστών και Προσφύγων (MRF) που λαμβάνεται μέσω της Τράπεζας Ανάπτυξης του Συμβουλίου της Ευρώπης (CEB).
25/1/2018
Είμαι ο Nwanyen Marcel Kunped, 40 ετών, γεννημένος και μεγαλωμένος στο Καμερούν. Έφτασα στην Ελλάδα το 2017 και για την ακρίβεια στη Λέσβο. Στη συνέχεια, με πήγαν στο στρατόπεδο της Μόριας.
Έγινα ένας από τους πολλούς εκτοπισμένους στη χώρα μου λόγω της συνεχιζόμενης σύγκρουσης στις αγγλόφωνες περιοχές του Καμερούν που ξέσπασε το 2016. Πριν φύγω από την πατρίδα μου, ήμουν φυλακισμένος για δύο (2) χρόνια μόνο και μόνο επειδή μεγάλωσα κυρίως ως Άγγλος -όχι γαλλόφωνος-, επομένως ανήκα στην αγγλόφωνη περιοχή της χώρας (μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, το Καμερούν χωρίστηκε μεταξύ μιας γαλλικής και μιας βρετανικής Κοινωνίας των Εθνών).
Το αίσθημα της πολιτιστικής καταπίεσης ήταν πάντα μαζί μου. Αν και είχα γίνει πολιτικός ακτιβιστής που αγωνιζόταν για τα δικαιώματα των αγγλόφωνων στο Καμερούν, ένιωθα ότι τα πράγματα ήταν σοβαρά και η χώρα είχε μπει σε έναν επικίνδυνο δρόμο.
Χάρη στο καθαρό ποινικό μου μητρώο, όταν ένας αγγλόφωνος στρατηγός με απελευθέρωσε από τη φυλακή συνειδητοποίησε ότι είχα φυλακιστεί λόγω της πολιτιστικής μου καταγωγής και με ώθησε να εγκαταλείψω αμέσως τη χώρα. Διαφορετικά, μου είπε ότι φοβόταν ότι θα με σκότωναν και ότι θα θεωρούνταν υπεύθυνος για την απελευθέρωσή μου. Χάρη σε αυτόν τον στρατηγό, μια στρατιωτική συνοδός με οδήγησε στα σύνορα με τη Νιγηρία -για να μην μας σταματήσει κανείς στο δρόμο μας προς τα εκεί. εδώ ξεκίνησε το ταξίδι μου στην Ευρώπη. Ήταν 1η Νοεμβρίου 2017. Την ημέρα των Χριστουγέννων εκείνης της χρονιάς, έφτασα στη Λέσβο όπου πέρασα σχεδόν ένα χρόνο. Μετά, μεταφέρθηκα στην Ασπροβάλτα και αργότερα εδώ, στο ξενοδοχείο που κάνουμε τη συνέντευξη. Στη Θεσσαλονίκη είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον ΔΟΜ και τους ανθρώπους του. Ο υπερπλήρης καταυλισμός, οι δύσκολες, ανθυγιεινές συνθήκες, θα μπορούσαν να μείνουν πίσω Ένιωσα ξανά σαν άνθρωπος, κερδίζοντας πίσω την αυτοεκτίμησή μου.
Τα καλύτερα νέα μου ήρθαν τον περασμένο Μάιο. Η Ελλάδα με είχε αναγνωρίσει ως πρόσφυγα και μου έδωσε το άσυλο που είχα ζητήσει. Τώρα περιμένω να πάρω τα επίσημα χαρτιά μου, το διαβατήριό μου και την έκδοση του ΑΦΜ μου.
Η σκέψη του παρελθόντος είναι μέρος αυτού που είμαι και των ανθρώπων που έχω αφήσει πίσω μου -τρία αδέρφια για τα οποία δεν έχω νέα και μια αρραβωνιαστικιά που κρύβεται στο Καμερούν. Το προσωπικό του ΔΟΜ είναι αυτό που νιώθω πιο κοντά μου τους τελευταίους μήνες και θέλω να τους ευχαριστήσω για την υποστήριξή τους. Είναι σαν αδέρφια για μένα και πρέπει να ομολογήσω ότι μας χαλάνε (τους δικαιούχους). Τα χρόνια πριν από την παρούσα κρίση στο Καμερούν, εργαζόμουν ως διευθυντής σε μεγάλες εταιρείες. Έχοντας δύο πτυχία στη Χρηματοοικονομική Ιστορία και στη Διοίκηση Επιχειρήσεων, οι θέσεις ήταν τέλειες για μένα. Προς το παρόν, ως πρόσφυγας στην Ελλάδα, αυτό που πραγματικά περιμένω είναι να γίνω ξανά χρήσιμος και παραγωγικός πολίτης. Προς το παρόν, η μόνη μεγάλη ελπίδα που έχω είναι να ζήσω μια καλή και ήρεμη ζωή στο εξής.
12/10/2020
«Ήμουν σε ομίχλη», λέει ο Saher στον IOM, με τα λαμπερά του μάτια να απεικονίζουν τα έντονα συναισθήματά του τις πρώτες μέρες μετά την άφιξή του στην Ελλάδα. «Όλα αφορούσαν άγνωστα σχήματα και αστείους ήχους. Όλα ήταν… ελληνικά για μένα και η Ελλάδα ήταν μια ξένη χώρα». Ο ΔΟΜ συνάντησε τον Σάχερ στο διαμέρισμά του στο μακροχρόνιο κατάλυμα στη Δράμα, μέσα στο περιποιημένο δωμάτιό του.
Η εικοσιεννιάχρονη Saher έχει περάσει πολλά τα τελευταία δύο χρόνια. Αναγκαστική μετανάστευση, μοναξιά, απομόνωση. Ένας νεαρός που είχε γίνει ξαφνικά ξένος ανάμεσα σε αγνώστους. Παρέμεινε Κούρδος από το Ιράκ -η ταυτότητά του δεν θα άλλαζε ποτέ- αλλά η μητρική του γλώσσα, τα Σοράνι, δεν ήταν πλέον χρήσιμη λόγω του νέου κανόνα που ίσχυε. Ο ίδιος και η οικογένειά του είχαν μεταναστεύσει στην Ελλάδα. Κατά συνέπεια, η ελληνική γλώσσα είχε κυριεύσει και κυριαρχήσει στην καθημερινότητά του. Αλλά δεν ήξερε πώς να το μιλήσει, επομένως δεν μπορούσε να επικοινωνήσει εύκολα με τους ανθρώπους.
Όλα ήταν καινούργια για τον Σάχερ και τους πρώτους οκτώ μήνες ήταν χαμένος, σαν κάποιος να του είχε βγάλει το χαλί κάτω από τα πόδια του. «Δεν μπορούσα να μιλήσω, δεν είχα φίλους - δεν είχα χρόνο για συνομιλία», θυμάται. Ήταν καιρός να δράσει, αποφάσισε. Το νούμερο ένα μυστικό για τη δική του επιτυχία στη ζωή του ήταν να κάνει παιδικά βήματα κάθε μέρα. Κανένας δάσκαλος στο πλευρό του, με τη βοήθεια δεκάδων διαδικτυακών εφαρμογών της νεοελληνικής γλώσσας στην αρχή, ένιωσε ότι μπορούσε να σπάσει τον «κώδικα». «Λίγο, λίγκο», λέει τώρα με σπασμένα αλλά ωραία ελληνικά, που σημαίνει «σιγά σιγά» αναφερόμενος στην πρόοδο που έκανε.
Μετά τον αρχικό λόξυγκα, ήρθε η απόψυξη. Αφού μετακόμισε από μέρος σε μέρος σε όλη την Ελλάδα με τη σύζυγό του και το αγοράκι τους, και πριν μεταφερθούν στις εγκαταστάσεις του ΔΟΜ στη βόρεια πόλη της Ελλάδας, τη Δράμα, η ευκαιρία χτύπησε και ο Σάχερ την εκμεταλλεύτηκε. Ενώ βρισκόταν στη Βέροια, είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει μαθήματα νυχτερινού σχολείου στα ελληνικά για δύο μήνες. Αυτό ενίσχυσε την ικανότητα εκμάθησής του, του πρόσφερε δυνατότητες και άνοιξε το δρόμο για περαιτέρω βελτίωση γλωσσικά.
Χάρη στην προσπάθεια και την αφοσίωσή του τα αστεία σχήματα των ελληνικών γραμμάτων άρχισαν να κάνουν αίσθηση. Το έργο αποδείχθηκε μάλλον επίπονο, ωστόσο, ο Saher επέλεξε ένα εισιτήριο μονής διαδρομής. Αγαπούσε την ελληνική γλώσσα και άρχισε να βοηθάει και τη γυναίκα του να τη μάθει. Πολλές φορές επαναλάμβανε «Είναι ωραία γλώσσα, μου αρέσει», ενώ μιλούσαμε.
Σε μεταγενέστερο στάδιο, συνειδητοποίησε ότι ο όγκος των σημειώσεων του ήταν μεγάλος. Η τακτοποιημένη δομή τους και το επαρκές υλικό που είχε στη διάθεσή του ήταν αρκετά για να του επιτρέψουν να θεωρήσει ένα τρελό αλλά ιδιαίτερα λαμπρό σχέδιο. αυτό της δημιουργίας του δικού του και του πρώτου ελληνο-σορανικού βιβλίου φράσεων. Κάτι που θα ήταν απόλυτη ευτυχία για άλλους ομιλητές Σορανί που θα ήθελαν να μάθουν ελληνικά από την αρχή, με τον εύκολο τρόπο. «Μετέγραψα ελληνικά γράμματα, λέξεις, ακόμη και ολόκληρες προτάσεις σε Σοράνι, ώστε ένας νέος μαθητής να ξέρει πώς προφέρονται σωστά. Έφτασα σε ένα σημείο όπου το νόημα μιας λέξης δεν ήταν το παν. Αυτό που ήθελα περισσότερο ήταν να κατανοήσω και να μάθω την προφορά του νέου λεξιλογίου. Έτσι, κυρίως από ανάγκη ξεκίνησα με το σχήμα μεταγραφής. Και λειτούργησε μια χαρά. Είναι ένα χρήσιμο εργαλείο που κάνει τη διαδικασία μάθησης πιο διασκεδαστική και φέρνει αποτελέσματα πιο γρήγορα.”
Οι προκλήσεις τροφοδοτούν το μυαλό του, ενώ η επιμονή και η επιμονή του του κέρδισαν ένα εκπαιδευμένο αυτί στα ελληνικά. «Συνειδητοποίησα ότι το να πετύχεις κάτι είναι μόνο θέμα ισχυρής θέλησης και σωστής τοποθέτησης στόχων. Ένα ταξίδι χιλίων μιλίων ξεκινά με ένα μόνο βήμα. Το να συνδυάσω όλες τις σημειώσεις μου ήταν το πρώτο βήμα που πυροδότησε την επόμενη κίνησή μου. Η σύνταξη ενός εγχειριδίου ήταν ένα ασταμάτητο φως που αναβοσβήνει στο κεφάλι μου. Μου έγινε θετική εμμονή με την ιδέα». Και μέρα με τη μέρα, έπαιρνε μορφή. Επέτρεψε στον εαυτό του έναν νέο… καλύτερο φίλο, το laptop του - το σημειωματάριό του να γίνει δεύτερος. Πρώτα, διάλεξε το σωστό πλαίσιο, μετά τις γραμματοσειρές θέματος και ασχολήθηκε σοβαρά. Το δεύτερο βήμα -το πιο χρονοβόρο μέρος- ήταν η ψηφιοποίηση των χειρόγραφων σημειώσεων του.
Ο Σάχερ μοιράστηκε την όλη του προσπάθεια με το προσωπικό του ΔΟΜ που εργάζεται στον χώρο μακροχρόνιων καταλυμάτων στη Δράμα, ο οποίος με τη σειρά του μίλησε γι' αυτό στους συναδέλφους του στο Solidarity Now, που επίσης δραστηριοποιούνται στις εγκαταστάσεις.
Λίγο αργότερα, το προσωπικό του IOM και του Solidarity Now πρότεινε στον Saher να προωθήσει το ψηφιοποιημένο έργο του σε έντυπη έκδοση. «Πλάκα κάνουν;» – «Αυτή ήταν η σκέψη μου στην αρχή αλλά μετά σκέφτηκα μέσα μου ότι ήταν μεγάλη τιμή και μια εξαιρετική ευκαιρία να πραγματοποιήσω ένα όνειρό μου. Μέχρι τότε, το να το δεις τυπωμένο ήταν ευχής έργο. Ωστόσο, η πρότασή τους ήταν πραγματική και θα μπορούσε να λειτουργήσει ως εφαλτήριο για άλλα παρόμοια έργα μου στο μέλλον». Οι επόμενες σκέψεις του έρχονται απροσδόκητα αλλά είναι ακριβής, χρησιμοποιώντας απλή ελληνική γλώσσα ωστόσο ακριβή και σωστή διατύπωση που δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. «Όταν τελειώσει αυτή η «δημοσίευση», ο στόχος μου είναι να βουτήξω στο επόμενο γλωσσικό εργαλείο. Η διαφορά θα είναι ότι αντί να μεταφράζεται και να μεταγράφεται από τα ελληνικά στα σοράνι θα είναι ελληνικά στα κουρμαντζί καθώς και στα ελληνικά στα αραβικά. Ελπίζω να τα καταφέρω», πρόσθεσε.
Η εκμάθηση καλών ελληνικών ήταν ένας σημαντικός παράγοντας που έπαιξε ρόλο στην απόφασή του να ζήσει στην Ελλάδα με την οικογένειά του. «Άλλοι Κούρδοι μου λένε ότι θα μετακομίσουν στη Γερμανία ή στην Ολλανδία ή ότι ονειρεύονται να φύγουν από την Ελλάδα. Οχι εγώ. Η Ελλάδα είναι όμορφη, οι άνθρωποι ευγενικοί, ο καιρός είναι καλός και νιώθω ότι μου ταιριάζει ως χώρα. Λοιπόν, γιατί να αναζητήσετε μια άλλη νέα βάση; Συζητώντας το θέμα με τη γυναίκα μου καταλήγουμε και οι δύο στο ίδιο συμπέρασμα: θέλουμε να εγκατασταθούμε στην Ελλάδα».
Ο Σάχερ είναι πλέον αναγνωρισμένος πρόσφυγας και χτίζει τη ζωή του στην Ελλάδα. Έχει νοικιάσει ένα διαμέρισμα στη Βόρεια Ελλάδα, στο πλαίσιο του χρηματοδοτούμενου από την ΕΕ έργου HELIOS.